این روزها یکی از سخت ترین کارها تحمل نود دقیقه بازی تیم ملی فوتبال ایران است. چرایش را هم فقط باید در آقای سرمربی و نحوه تیمداریش جستجو کرد. آنچه مسلم است این که این تیم ملی را نمی توان نماد فوتبال ایران دانست. حضور بازیکنان درجه دویی مثل ابراهیم صادقی، مجید غلام نژاد، غلامرضا رضایی، ستار زارع و - با عرض پوزش - فریدون زندی در ترکیب اصلی، نا آماده بودن امثال آندو تیموریان، اختلافات شخصی علی دایی با نامهای بزرگی چون علی کریمی، مهدی مهدوی کیا، وحید هاشمیان، ایمان مبعلی و نیکبخت واحدی، نیمکت نشینی ابدی بازیکنانی چون مجتبی جباری و احسان حاج صفی و دعوت از بازیکنان نا آماده ای چون ابراهیم میرزاپور - که در تیم دسته اولی استیل آذین نیمکت نشین بود - تنها به واسطه دوستی با سرمربی، همه و همه دست به دست هم می دهند تا نتوانی به عنوان یک ایرانی از تماشای بازی تیم ملی ات لذت ببری و فقط به دیدن چند دقیقه آخر بازی آن هم برای دانستن نتیجه اکتفا کنی.
پر واضح است که این تیم با این نفرات و این نوع نگاه سرمربی، هیچگاه به سرمنزل مقصود نخواهد رسید و دور بعدی انتخابی جام جهانی چیزی به جز شکست برای ما و سرشکستگی برای آقای سرمربی در پی نخواهد داشت.
